Het meisje in het oranje shirt had het al weken zwaar op school. Haar aartsvijand, een ander meisje uit dezelfde klas, leek altijd een manier te vinden om haar te belagen, haar belachelijk te maken, en haar elke dag een beetje moeilijker te maken. Elke keer weer werd ze het doelwit van snijdende opmerkingen, flauwe grappen, en kleine, geniepige pesterijen. Wat begon als een enkele nare opmerking, was inmiddels uitgegroeid tot een constante bron van stress voor het meisje in het oranje shirt. Ze probeerde het te negeren, te doen alsof het haar niets deed, maar van binnen kookte ze van woede en frustratie.
De pesterijen bleven maar doorgaan, en niemand leek in te grijpen. Elke keer wanneer ze probeerde zich te verzetten, leek het alsof haar aartsvijand, het meisje dat altijd op de loer lag om haar te kleineren, er alleen maar meer voldoening uit haalde. Het leek een spel te zijn waar de aartsvijand nooit genoeg van kreeg, alsof het belagen van het meisje in het oranje shirt haar status op school verhoogde.
Tijdens een uitje buiten school, georganiseerd door de klas, hoopte het meisje in het oranje shirt even te ontsnappen aan de constante spanning van de schoolomgeving. Maar het mocht niet baten. Haar aartsvijand was er weer, net als altijd, klaar om haar het leven zuur te maken. In het begin probeerde ze het te negeren, zoals ze dat al zo vaak had gedaan. Ze wilde geen scène maken en hoopte dat, als ze zich rustig hield, de pesterijen vanzelf zouden ophouden. Maar dit keer was het anders. De aartsvijand leek extra gefocust op haar, alsof ze had besloten dat deze dag de dag zou zijn waarop ze haar macht definitief zou laten zien.
Tekst gaat verder onder de foto: 
Het begon met een opmerking. Een snijdende, vernederende opmerking waar de aartsvijand bekend om stond. En toen volgden er meer. Elk woord sneed dieper, en het meisje in het oranje shirt voelde de bekende frustratie weer opborrelen. Ze probeerde zich in te houden, de woorden van haar ouders en leraren in haar hoofd herhalend: “Geweld lost niets op.” Maar hoe langer de pesterijen doorgingen, hoe meer ze het gevoel kreeg dat ze geen andere keuze had. Ze had genoeg van het zwijgen, van het negeren, van het proberen de ‘grotere persoon’ te zijn.
Dit keer zou het anders zijn.
Toen haar aartsvijand weer begon te b-tchen, nog genadelozer dan anders, voelde het meisje in het oranje shirt iets in haar knappen. De maandenlange opgekropte woede, de frustratie van alle vernederingen, en het gevoel van machteloosheid stroomden ineens allemaal naar boven. Ze had altijd gehoopt dat haar pester zou stoppen als ze haar lang genoeg negeerde, maar nu begreep ze dat dat nooit zou gebeuren. Dit meisje zou niet stoppen totdat ze haar eigen grens had aangegeven.
Tekst gaat verder onder de foto:
Zonder er verder over na te denken, draaide ze zich om naar haar aartsvijand. De schok op het gezicht van haar vijand was duidelijk zichtbaar – ze had duidelijk niet verwacht dat het meisje in het oranje shirt zou terugvechten. Maar dit keer was het genoeg geweest. Het was tijd om haar te laten zien dat ze niet langer het mikpunt van haar pesterijen zou zijn. Met een onverwachte beweging greep ze haar aartsvijand bij de schouders en duwde haar terug. “Stop!” riep ze, haar stem trillend van de opgekropte emotie. Maar dit keer geen tranen van angst of verdriet – het was pure woede.
De aartsvijand, duidelijk overdonderd, probeerde haar te slaan, maar dit keer was het meisje in het oranje shirt sneller. Ze ontweek de aanval en gaf haar vijand een harde duw terug. De twee meiden raakten verwikkeld in een handgemeen. Omstanders staarden geschokt, en al snel kwam de begeleiding van het uitje aangesneld om de boel te sussen.
Hoewel het meisje in het oranje shirt later zou worden aangesproken op haar gedrag en een reprimande zou krijgen, voelde ze ergens een opluchting die ze nog niet eerder had gevoeld. Ze wist dat geweld misschien niet de oplossing was, maar voor de eerste keer sinds de pesterijen begonnen waren, voelde ze dat ze haar grenzen had gesteld. Ze had haar stem laten horen. Ze had teruggevochten.
Of de pesterijen nu zouden stoppen, wist ze niet. Maar één ding was zeker: haar aartsvijand wist nu dat ze niet langer een gemakkelijk doelwit zou zijn.
